Wierzba, brzoza i dąb cz. 1

Wierzba biała. Wiele jest gatunków wierzb, z tych wierzba biała jest największym drzewem. Jeżeli nie ma uciętego wierzchołka, czyli nie zostanie ogłowiona, to dochodzi 20 m. wysokości i więcej. Korzenie ma tęgie, drewniaste, głęboko w ziemi się rozchodzące. Pień prosty, szarą, mocno popękaną korą okryty, często wewnątrz ze szczętem spróchniały. Gałązki ma zielonawo szare, o liściach skrętoległych, wydłużono lancetowatych, zaostrzonych, drobno piłkowanych. W młodości są one z obu stron włosami porosłe, następnie od góry gołe, ciemno brudnawo zielone, spodem sine, przytulonym, jedwabistym włosem pokryte. W jesieni, gdy liście opadną, drzewo pokryte jest dwojakiego rodzaju pączkami, jedne są liściowe szczuplejsze, drugie grubsze kwiatowe, jedne i drugie ochronione grubymi łuskami przed mrozem. Z wiosną rozwijają się najprzód pączki kwiatowe i z daleka już widać, że jedne drzewa są więcej żółte, drugie zielonawe. Pochodzi to stąd, że wierzba jest dwupienna: jedne drzewa mają tylko kwiaty pręcikowe i te właśnie od żółtych pylników mają, widziane z daleka, barwę żółtawą, na drugich drzewach są tylko kwiaty słupkowe.