Tatarka i szczaw cz. 1
Tatarką inaczej gryka, jest rośliną pochodzącą ze środkowej Azji, która w XIV w. dostała się przez; Wschód do Europy i na lekkiej glebie dziś powszechnie jest uprawiana.
Jest to ziele roczne, gałęziste, stosownie do urodzajności gleby różnej wysokości dochodzące. Korzenie ma włókniste, krótkie. Pędy ma od nasady: bogato rozgałęzione. Łodygi ich obłe, dęte, mniej więcej czerwonawe. Liście skrętoległe, sercowate zaostrzone, o kraju odlegle i płytko zatokowo wykrawanym, mięsistawe, dolne długo, górne prawie bezogonkowe. Każdy liść w nasadzie ogonka otoczony jest przy listkiem, mającym postać tutki ukośnie ściętej, która obejmuje także łodygę a nosi nazwę pochewki. Z kątów górnych liści wychodzą gęste grona kwiatów. Każdy kwiat składa się z 5 listków blado różowych, w nasadzie tylko między sobą zrosłych, nie wyróżnionych na kielich i koronę, mówimy krótko o kwiat barwny. Pręcików jest osiem. Słupek jeden z zalążnia trójkańciastą o trzech krótkich szyjkach z główkowatymi znamionami. W zalążni jeden zalążek. Po okwitnięciu okwiat trwały otacza trójkańciastą, brunatną lub srebrzystą niełupkę. Wewnątrz niej znajduje się jedno nasienie o zarodku skrzywionym, leżącym wśród bielma. Zarodek ma liścienie zwinięte.
Między tatarką zjawia się czasem jako chwast poganka z listkami okwiatu zielonymi, czyli okwiatem zielonym i niełupkami szczuplejszymi, na krawędziach drobno ząbkowanymi. Jest to roślina na Sybirze uprawiana i stamtąd pochodząca.