Konop i chmiel cz. 1

Konopie pochodzą z południowych okolic morza Kaspijskiego, stepów Kirgizkich. W Europie są hodowane już przeszło 3.000 lat dla tęgich, przędziwych włókien.

Zielne pędy konopi wznoszą się nieraz do trzech metrów wysokości I tylko w górze nieco się rozgałęziają. Łodyga ich jest kańciasta. Liście dołem okółkowe, w górze skrętoległe, z wierzchu ciemno zielone, pod spodem bledsze, są dłoniasto złożone, długo ogonkowe, 5 – 9 listkowe, o listkach wąsko lancetowatych, ostro lecz odlegle piłkowanych, zwężonych w podstawie w krótki i cienki ogoneczek. Przylistki maleńkie, lancetowate. Osobniki konopi są dwojakiego pokroju, jedne są zawsze niższe, więcej rozgałęzione, kwitnące już w Czerwcu i zamierające bez wydania nasion z kwiatów; lud nazywa je płoskunkami lub suszkami; drugie są znacznie, nieraz dwa razy wyższe od tamtych, mniej rozgałęzione, zbitsze, ciemniej zielone, a po kwiatach znacznie później się zjawiających wydają nasiona; lud nazywa te głowaczami lub branką. Pochodzi to stąd, że ploskunki mają tylko pręcikowe kwiaty, głowacze tylko słupkowe, roślina jest zatem dwupienna.