Grusza i jabłoń

Grusza jest drzewem wysokim, o liściach okrągławo jajowatych, drobno pilkowanych i długo ogonkowych. Kwiaty białe mają podobne jak u róży złożenie, z tą jednak różnicą, że zawsze jest tu tylko 5 słupków, a powtóre, że te słupki są zrośnięte zalążniami jak u lnu i potrzecie, że są zagłębione w osadniku, który otacza nie tylko ich zalążnie, ale nawet rozszerza się po nad nimi, tak że zostawia tylko w swym środku wąski otwór, przez który na zewnątrz wychodzą szyjki. Jak kwiat okwitnie to tylko płatki opadają, kielich i pręciki zsychają się a osadnik nie tylko rozrasta się podobnie jak u róży, ale obrasta tak zalążnie i tak się z nimi spaja, że tworzy potem z nimi jedną całość znaną pod nazwą gruszki. W każdej gruszce na przecięciu poprzecznym znać w środku pięć komór, w których siedzą nasiona, te były kiedyś w kwiecie zalążnią słupka, a to mięso, które je otacza i które jemy, to jest osadnik, który się stal taki mięsisty. Na szczycie gruszki znać zawsze tak zwane oczko, są to resztki zeschłe działek i pręcików, które tam stały.

Jabłoń jest drzewem nieraz do gruszy podobnym, poznać ją łatwo po liściach spodem kosmatych, nie mówiąc o owocach też innej postaci, zwanych jabłkami. Grusza, jabłoń, jarząb mają zawsze kwiaty podobne różowatym i migdałowatym, ale ich słupek jest zamknięty w mięsistym osadniku, który zrasta się z ich zalążnią, tworząc owoc. Tworzą one jedną rodzinę jabłkowatych. Ich nasiona są dwuliścienne, bezbielmowe.

Grusza i jabłoń, a szczególniej ta ostatnia najwytrwalsza na mrozy, są owocami naszego podniebia i hodują się też w rozlicznych ogrodowych odmianach. Głogu używa się na żywopłoty. Grusza i jabłoń mają drewno twarde z ładnymi słojami, używają się dlatego w stolarszczyżnie.